Umiejętności i kondycja, tak jak w każdym innym sporcie, są w padlu bardzo ważne. Meczów nie wygrywa się jednak tylko nogami i rękoma, ale także głową. Jednym z podstawowych elementów strategicznych w padlu jest zaś wybór ustawienia przy serwisie. Jakie mamy możliwości?
Ustawienie klasyczne
Ustawieniem klasycznym, najczęściej wybieranym przez początkujących graczy jest to, w którym partner serwującego ustawia się w ćwiartce obok niego. Zawodnik serwujący zaś po rozpoczęciu gry wbiega prostopadle w ćwiartkę, zza której serwował. Kierunek serwisu i ustawienie zawodników w wariancie klasycznym przedstawione jest na obrazkach poniżej:
Klasyczne ustawienie ma walor edukacyjny, ponieważ zawodnicy w trakcie rozgrywki są zmuszeni do zmieniania strony, na której grają. Uczy to wszechstronności, która jest bardzo przydatna podczas rozgrywek na wyższych poziomach. W takim układzie, co serwis, gra się naprzeciwko innego zawodnika z drużyny przeciwnej, co urozmaica rozgrywkę.
Kolejną zaletą tego ustawienia jest krótszy dystans do siatki (pozycji docelowej) zawodnika serwującego. Utrudnia to przeciwnikom złamanie muru przy pierwszym odbiciu. Ustawienie to jest bardzo przydatne gdy nie mamy wystarczającej kondycji by dostatecznie szybko wbiec w boisko po skosie.
Ostatni z plusów może wydawać się banalny, ale grając w ustawieniu klasycznym ciężej się pomylić w liczeniu punktów. Gracz nie może zapomnieć, z której pozycji serwował. Znając pozycję możemy dojść do tego czy rozegrano parzystą ilość punktów, czy nieparzystą.
Ustawienie klasyczne jest jednak niekorzystne w przypadku pary, w której każdy lepiej czuje się w określonej i stałej pozycji. Jeśli na przykład lepiej od partnera grasz wysokie piłki (smash, vibora) – lepiej byś grał zawsze po lewej stronie. Jeśli natomiast świetnie wychądzą ci woleje backhandowe lub jesteś leworączny to masz zadatki na to by grać po prawej stronie. Możemy grać zawsze po tej samej stronie? Owszem!
Formacja australijska – Australiana
Jeśli nie odpowiada wam zmienianie pozycji na korcie, wypróbujcie formacji australijskiej. W tym ustawieniu partner osoby serwującej ustawia się zawsze w swojej ćwiartce. Zawodnik serwujący po serwisie zajmuje pozycję na pustej ćwiartce. Wbiega więc w boisko prostopadle lub po skosie, w zależności od tego, które miejsce pozostaje wolne. Wszystkie możliwe ustawienia w Australianie przedstawione są poniżej:
Ustawienie to powszechnie stosują profesjonalni gracze, ponieważ pozwala im maksymalnie wykorzystać ich indywidualne predyspozycje. Jeśli grasz ze stałym partnerem i macie ambicje wygrywać w turniejach, warto wyspecjalizować się w konkretnej pozycji. Nie oznacza to jednak, że formacja australijska nie ma żadnych wad. Zawodnik serwujący ma dłuższą drogę powrotu na swoją pozycję, co może być wykorzystane przez przeciwników. Wymusza to serwowanie z miejsca blisko osi kortu, a sam serwis powinien być rozegrany szeroko, żeby wymusić na przeciwniku odegranie piłki do środka.
Nie można traktować formacji australijskiej, jako jednoznacznie lepszej od klasycznego ustawienia. Jest popularniejsza wśród profesjonalnych zawodników jednak zdarzają się wyjątki łamiące tą regułę. Z ustawienia klasycznego korzystały chociażby takie pary, jak Sanyo Gutiérrez/Paquito Navarro, czy Cristian Gutiérrez/Matías Díaz, gdy jeszcze grali ze sobą.
